Bago oraz II Imperium Birmańskie

Teraz Bago ma 300 tys. mieszkańców.

To nie jest bogate miasto. Jest takie jak cała Birma, biedne, zaniedbane i prowizoryczne.
Mieszkają w nim Birmańczycy, Chińczycy, Karenowie, Hindusi. Rdzenni Monowie teraz zamieszkują stan Szan i pogranicze z Tajlamdią. Dlaczego?

W pałacu Kanbawzathadi portrety największych władców Birmy.
Pośrodku Bayinnaung

Kiedyś było wielkie, bogate i piękne, bo było stolicą II Imperium Birmańskiego.
II Imperium to właściwie okres panowania dwóch królów Tabinshwehtiego (1531-1550) i Bayinnaunga (1551-1591).
Teraz będzie historia:
W 1539 r. Tabinshwehti zdobył Pegu (dzisiejsze Bago) i ustanowił w nim stolicę całej Birmy. Rozpoczął z sukcesami jednoczenie Birmy. Jednak nie udało mu się zdobyć Arakanu, a także poniósł klęskę pod Ayuthają w Syjamie. Niepowodzenia utopił w morzu alkoholu, a faktyczną władzę sprawował Bayinnaung.
Alkoholizm króla był obrazą dla buddystów i przyczyną kolejnych buntów i zamieszek w Pegu. W jednym z nich król zginął. Bayinnaung, przyjaciel i „Starszy Brat Króla” przejął władzę, uspokoił Monów i Szanów oraz w 1563 wyprawił się do Syjamu, zniszczył królestwo Ayuthai i przywiózł stamtąd oprócz wielu bogactw, białe słonie, największy symbol władzy królewskiej. Bayinnaung tytułował się "królem królów", miał największe państwo w południowo-wschodniej Azji.

Powóz Królewski

Bayinnaung odbudował Pegu po rewolcie Monów i trzęsieniu ziemi. Nowa stolica została otoczona grubym murem oraz fosą, w której pływały krokodyle. Do miasta prowadziło 20 bram z dwudziestu miejscowości. Zbudował przepiękny pałac królewski Kanbawzathadi, odbudował świątynie w Chiang Mai (Tajlandia) i Rangunie, zbudował też wiele nowych.

Przyświątynne jedzenie

Bayinnaung był wielkim władcą, "panem życia". Umierając w wieku 66 lat zostawił 97 dzieci, ale wszystkie takie sobie i to był początek szybkiego końca II Imperium.

Znów nastąpiło „rozbicie dzielnicowe”. Monowie założyli swoje kolejne królestwo w 1740 r. Tym razem „Odrodzone Królestwo Hanthawaddy” ze stolicą w Pegu. Po siedemnastu latach król Birmańczyków Alaungpaya podbił królestwo Monów, Pegu spalił, mieszkańców albo wybił, albo wywiózł jako niewolników. Dlatego w Bago teraz nie ma Monów.

Hala targowa przy posągu Buddy Shwethalyaung

Miasto popadło w marazm i zapomnienie. Pod koniec XVIII wieku miało tylko 6 tys. mieszkańców. W XIX wieku Brytyjczycy przez kilka lat mieli w nim stolicę kolonii, a potem już tylko drewno tekowe nakręcało jako tako koniunkturę.

Hala targowa przy posągu Buddy Shwethalyaung

W 1930 roku Bago znów zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi.

W latach 1962–1988 Bago było całkowicie zamknięte dla obcokrajowców.

Wygląda, że posadzki świątynne w Birmie robi się z tego, co akurat jest pod ręką